Przełomowy raport: sygnał integracji sekwencji szczepionki mRNA z ludzkim DNA u pacjentki z rakiem pęcherza
Nowy manuskrypt badawczy opisuje przypadek 31‑letniej kobiety, dotychczas zdrowej, u której w ciągu 12 miesięcy od zakończenia trzydawkowego schematu szczepienia mRNA (Moderna) rozwinął się agresywny rak pęcherza moczowego w stopniu IV. Autorzy przedstawiają zebrane dowody wielowarstwowo – od genomiki krążącego DNA nowotworowego, przez transkryptomikę pełnej krwi, po proteomikę egzosomów z moczu – i formułują spójny obraz rozregulowania układów molekularnych oraz uchwyconego zdarzenia integracyjnego obejmującego fragment genu Spike.
Co dokładnie opisuje badanie
Trzon pracy stanowi profilowanie multi‑omiczne. Z osocza wyizolowano krążące DNA nowotworowe (ctDNA), z pełnej krwi – RNA do analizy transkryptomu, a z moczu – egzosomy do badania proteomu. Na tej podstawie autorzy prezentują zbieżne sygnały wskazujące na gwałtowną przebudowę regulacji komórkowej, charakterystyczną dla nowotworów o agresywnym przebiegu. W centrum uwagi znajduje się jednak opisany w ctDNA odczyt chimerowy, który łączy sekwencję gospodarza z fragmentem genu Spike pochodzącym z referencyjnego plazmidu szczepionki.
Autorzy raportują uchwycenie zdarzenia integracyjnego w genomie gospodarza. Chodzi o chimerowy odczyt, który mapuje do regionu chr19:55,482,637–55,482,674 (GRCh38), w obrębie cytobandu 19q13.42 – około 367 kb poniżej kanonicznego „safe harbor” AAVS1 i około 158 kb powyżej genu ZNF580, na proksymalnym skraju klastra genów palców cynkowych (ZNF). Druga część tego samego odczytu wykazuje idealną zgodność 20/20 bp z krótkim segmentem ORF Spike: pasmo obejmujące bazy 5905–5924 w obrębie regionu kodującego Spike (3674–7480) plazmidu referencyjnego Pfizer BNT162b2 (GenBank OR134577.1).
Dlaczego referencją jest plazmid Pfizera, choć pacjentka otrzymała Modernę
W tekście wyjaśniono, że firma Moderna nie zdeponowała własnego plazmidu referencyjnego w publicznych bazach NCBI, dlatego bioinformatyczne wyszukiwanie homologii wskazuje na najbliższy opublikowany odpowiednik – plazmid BNT162b2. Kluczowe jest jednak to, że oba produkty mRNA – Moderny i Pfizera – kodują ten sam prefabrykowany (prefusion‑stabilized) białkowy Spike SARS‑CoV‑2, przez co w obrębie ORF Spike występują identyczne odcinki nukleotydowe. Właśnie w takim konserwatywnym fragmencie autorzy uchwycili sygnał integracji, uzyskując pełną zgodność 20/20.
W pracy podkreślono, że prawdopodobieństwo przypadkowej, idealnej zgodności 20‑meru z uprzednio zdefiniowanym celem wynosi rząd 1 na bilion. Z badawczego punktu widzenia taka liczba wzmacnia interpretację, że uchwycony sygnał ma wysoką wartość informacyjną i nie jest banalnym artefaktem dopasowania. W połączeniu z precyzyjną lokalizacją w 19q13.42 autorzy widzą w tym bezpośredni ślad integracji sekwencji pochodzenia szczepionkowego z genomem gospodarza.
Równolegle do sygnału integracji przedstawiono konwergentne dowody na rozchwianie sieci sygnalizacyjnych i mechanizmów kontrolnych. W warstwie genetycznej i transkryptomicznej zaznacza się aktywacja onkogenów takich jak KRAS, NRAS, MAPK1, PIK3CA, CHD4, SF3B1, a także cechy załamania systemów naprawy DNA z udziałem ATM i MSH2, co przekłada się na niestabilność genomową. Wzorce ekspresji genów i białek – analizowane odpowiednio w krwi i w egzosomach moczu – tworzą obraz skoordynowanej dysregulacji, który autorzy uznają za spójny z dynamiczną progresją choroby.
Co proponują autorzy: nadzór genomowy i szybkie ścieżki weryfikacji
Badacze zwracają uwagę na zbieżność trzech elementów: bliskiej czasowości między szczepieniami a początkiem choroby, uchwyconego zdarzenia integracyjnego obejmującego fragment genu Spike oraz rozległych zaburzeń w transkryptomie i proteomie. Taka triada – argumentują autorzy – tworzy biologicznie przekonujący wzorzec, który zasługuje na natychmiastową uwagę środowiska naukowego i zdrowia publicznego.
W zakończeniu pracy padają jasne rekomendacje. Po pierwsze, wdrożenie ukierunkowanego nadzoru genomowego w populacjach, ze szczególnym uwzględnieniem osób z nietypowo agresywnym przebiegiem chorób nowotworowych. Po drugie, walidacje ortogonalne z użyciem sekwencjonowania długimi odczytami i celowanego PCR zdefiniowanych granic złącza gospodarza i wektora. Po trzecie, uruchomienie badań kohortowych na dużą skalę, które pozwolą ocenić pełny profil ryzyka genomicznego związanego z technologią syntetycznego mRNA.
To może być przełom
Jeśli przedstawiony ślad integracji szczepionki w DNA i towarzysząca mu mozaika sygnałów molekularnych znajdą potwierdzenie w kolejnych ośrodkach, będziemy mieli do czynienia z fundamentalnym odkryciem na styku medycyny, biologii molekularnej i bezpieczeństwa szczepionek. Praca otwiera ważny kierunek: systematyczne badanie interakcji między platformami mRNA a genomem człowieka nie tylko na poziomie funkcjonalnym, ale również strukturalnym. To przestrzeń, która zasługuje na priorytetowe finansowanie i szybkie, transparentne protokoły badawcze.